W dzieciństwie każda prośba o pomoc kończyła się wyśmianiem. Że taka duża a sobie nie radzi. Widocznie dzieciństwo wpłynęło na moje życie dość poważnie. Łącznie z bardzo niskim poczuciem własnej wartości. Najtrudniej stawiać mi granice wśród osób, które kocham. Tu jest największy problem. Boję się, że gdy powiem nie to się odsuną.

Zostałam wychowana w przekonaniu, że moje zdanie nie jest ważne i nawet jak powiem nie, to nikt nie potraktuje tego na poważnie. Nie umiem stawiać granic swoim rodzicom. Uważam, że jeżeli nie umiem sobie z czymś poradzić, to jest to moją porażką. Stawianie granic jest niebywale trudne i jeśli czujemy, że sami nie umiemy sobie z tym poradzić, to żadnym wstydem nie jest skorzystanie z pomocy psychologa lub terapeuty.

Często mam wrażenie, że mogę skrzywdzić kogoś swoim zdaniem i lepiej jest odpowiedzieć tak, jakby chciała tego druga strona. Najczęściej w relacji z rodziną. Zgadzam się na coś tylko dla świętego spokoju, żeby nikogo nie urazić. Wydaje mi się, że jeśli poproszę o pomoc to, każdy będzie uważał mnie za słabą. Pare pytań a człowiek zaczyna myśleć o tym, że może mieć swoje zdanie i jasno stawiać granice. Chciałabym mówić „nie”, kiedy tego chcę i przestać się martwić o wszystkich.

Mam problemy, ze stawianiem granic, gdy w grę wchodzi poczucie mojego komfortu. Czasami nie potrafię postawić granicy, tak, by nie czuć się zraniona czyimiś słowami, bądź ignoruję zachowanie drugiej osoby, nawet jeśli sprawia, że czuję się niekomfortowo. Pracuję nad tym jasno sygnalizując już na samym początku moje potrzeby i oczekiwania. Zdarza mi się mówić "tak", gdy mam ochotę powiedzieć "nie". Myślę, że dzieje się tak, ponieważ boję się reakcji drugiej osoby, rozczarowania, czy też zobaczenia smutku. Chyba po prostu bardzo się boję, że ktoś się na mnie zawiedzie, a ja za bardzo chcę być tą osobą, która nigdy nie zawodzi i zawsze jest, a przecież to niemożliwe. Rzadko stawiam potrzeby innych nad własne, bo jestem dla samej siebie przyjaciółką, dbam o siebie, bo to daje mi szczęście. Kocham i szanuje siebie, dlatego najpierw zaspokajam swoje potrzeby, a gdy tego dokonam, to myślę o innych. Myślę, że trudno mi prosić o pomoc, ponieważ zawsze w głowie pojawia się myśl, że przecież muszę być samowystarczalna, a proszenie o pomoc, to pokazanie komuś, że sobie z czymś nie radzę. Jedna z moich największych obaw - bycie w oczach innych słabą, a nie silną.

Nie potrafię postawić granic w pracy a także w relacjach z bliskimi mi osobami, paraliżuje mnie strach związany z emocjami jakie wywołam u kogoś. Robię to ze strachu przed odrzuceniem, albo ostrą wymianą zdań. Muszę nauczyć się stawiać granice, dla mnie i dla mojej córki, żeby widziała że stawianie granic to naturalna rzecz. Marzę o tym żeby moja córka była pewna siebie kobietą, która będzie potrafiła postawić granicę, nie pozwoli siebie krzywdzić, ale to ja muszę się nauczyć stawiać granicę, bo dzieci biorą przykład z rodziców.

Boję się że osoba którą proszę o tą pomoc mnie wyśmieje, powie jaka to nie jestem słaba albo że " inni mają gorzej" to chyba najgorsze co można usłyszeć w takiej sytuacji. Nienawidzę też być postrzegana jako właśnie osoba słaba, nie umiejąca poradzić sobie sama ze swoimi problemami i demonami. Wolę gdy ludzie myślą że olewam że się nie przejmuje, chociaż w głębi serca będę się dusić płakać i potrzebować pomocy nie poprosiłabym o nią. Boję się jak będzie postrzegało mnie społeczeństwo i bliscy. Nie chcę być odbierana jako samolubna czy egoistyczna osoba. Zawsze strasznie trudno mi odmawiać ludziom czy w sprawie pożyczenia głupiego długopisu czy w o wiele bardziej poważnych rzeczach. Wyrażenie własnych poglądów też jest dla mnie problemem, gdy ktoś zapyta mnie czy popieram jakąś konkretną partię polityczną odpowiem że nie mam zdania to chyba dlatego że Nienawidzę kłócić się z ludzimi nie lubię gdy ktoś na mnie krzyczy. Wolę nie mieć zdania w towarzystwie niż kłócić się że znajomymi, wolę powiedzieć tak niż potem być obgadywana i źle postrzegana

Przyznanie się do słabości to piekło perfekcjonisty. Walczę zeswoimi demonami. Jestem prymuska która nie radzi sobie idealnie w dorosłym życiu. Walczę każdego dnia by było nie idealnie ale dobrze. Mam poczucie że proszenie o pomoc mnie znieważa. Próbuje do ostatniej kropli krwi zanim poproszę o pomoc. Prześladuje mnie głos w głowie "no co ty, nie dasz rady sama ? Stawiania granic nauczyłam się jako dorosła osoba. Żałuję że wcześniej stawiałam potrzeby wszystkich przed swoimi. Byłam znieważana, poniżana i dehumanizowana. Pozwoliłam na to nie posiadając granic. Pozwalałam na taki stan rzeczy. Mogłam decydować żeby zareagować, ale nie robiłam tego bo grzeczne dziewczynki tak nie robią.

Podzielania sie z kims swoimi emocjami, słabościami i trudnościami - takie odkrywanie sie orzed drugim człowiekiem jest niezwykle trudne dla osób nieśmiałych i ktore nie chca przeszkadzać innym w życiu - to może byc główny powód braku asertywnosci. Jestem mało asertywna i czuje potrzebę uszczęśliwiania innych własnym kosztem, czasem nawet kiedy moje własne obowiązki albo plany maja zostać calkowicie anulowane. Zaslaniam sie tym, ze "lubię pomagać" w rzeczywistości nie umiem odmówić.

Zwykle trudno, chociaż zależy w jakiej dziedzinie mojego życia. W pracy, gdzie sprawuję funkcję prezesa firmy, zatrudniłam doradcę biznesowego uznając deficyty w niektórych sytuacjach i chcąc zaspokoić swoje dążenie do doskonałości. W życiu osobistym jest mi trudniej. Może dlatego, że rodzinie i przyjaciołom nie płaci się za pomoc i czuję się, jakbym ich wykorzystywała. Staram się robić to jak najrzadziej. Sądzę, że przede mną jeszcze dużo pracy w tym temacie i że w dużej mierze jest to kwestia wychowania i dotychczasowych przeżyć. Jeśli chodzi o stawianie granic, to często nie wiem kiedy i jak. Poruszam się po omacku. Cieszę się, że powstała ta książka.

Myślę, że człowiek jest zdrowszy i szczęśliwszy, gdy potrafi stawiać granice, w jakiejkolwiek sferze życia. Odrobina zdrowego egoizmu jeszcze nikomu nie zaszkodziła, wręcz przeciwnie. Osoby nie posiadające takiej umiejętności często cierpią, są wykorzystywane. Paradoksalnie, ja to wiem a nie potrafię wykorzystywać w praktyce. No bo jak odmawiać, szczególnie bliskim, i nie mieć wyrzutów sumienia? Chyba potrzebuję więcej lektur typu "Strażniczka Swoich Granic".

Myślę, że to poradnik dla każdej kobiety. Z natury mamy tendencję do opiekuńczości i brania więcej na siebie niż chcemy, często kosztem własnych potrzeb. Na szczęście szczerze wierzę w to, że każda z nas może nauczyć się odróżnić kiedy naprawdę może pozwolić sobie na pomoc innym, a jakie działania są już poza strefą tego na co mamy ochotę/chęć/siłę, co nam nie służy. Uważam, że taka książka jest naprawdę potrzebna i wielu ludzi z niej skorzysta.

Przestrzeganie własnych granic jest ogromnie ważną umiejętnością. Niestety bardzo często, szczególnie w konsumpcyjnym i szybkim XXI wieku, nikt nas tego nie uczy. W takiej sytuacji dorosłe osoby wchodzą w dorosłe życie i zapominają, że coś takiego jak własne samopoczucie t e ż jest ważne. Dlatego cieszę się, że coraz więcej osób o tym mówi bądź pisze. Nasze społeczeństwo zdecydowanie potrzebuje przejrzeć na oczy, a ta książka to ogromny krok w tym kierunku.

Czas pokazuje jak duże znaczenie w zachowaniu dorosłych dojrzałych ludzi ma to jak wyglądały ich pierwsze lata życia. Tzw niekochane dzieci, osoby wysoko wrażliwe, empaci będą za wszelką cenę szukały ciepła i miłości w dorosłym życiu, bagatelizując swoje potrzeby zrobią wszystko, aby osoba w której widzą swoją miłość z nimi byla, chciała je. Poświęcają siebie dla relacji często bardzo toksycznych. Mama nigdy nie mogła liczyć na pomoc ojca i od dziecka wpajała mi, że muszę być niezależna i samowystrczalna. Myślę, że to miało duży wpływ. Prosząc o pomoc czuje się słaba, poniżona w oczach ludzi do których się o tą pomoc zwracam. Zdecydowanie wolałabym zapłacić obcemu człowiekowi za usługę np. transport rzeczy przy przeprowadzce, niż poprosić znajomego z dużym autem o pomoc.

Jestem osobą emaptyczną. Często moja zgoda na jakąś prośbę wynika z tego, że chcę pomoc innym pokonać ich problem, ułatwić życie. Niestety często też kosztem własnego komfortu i czasami biorę na siebie zadania ponad moje możliwości. Czasami świadomość moich własnych granic jest zacierana właśnie przez empatię.

Jestem samowystarczalną, pracującą, studiującą i samotnie wychowującą matką i to przed 30-stką, więc jakim prawem mogę wgl prosić kogoś o pomoc. A tak naprawdę to ciężko jest prosić o pomoc kiedy stwarza się wrażenie takiej osoby jaka opisałam wcześniej. Często jest mi strasznie ciężko psychicznie, jestem po prostu wyczerpana życiem dookoła i jedynym czynnikiem do uśmiechu jest moje dziecko. Czasem żałuję, że nie stwarzalam wrażenia osoby która nic nie potrafi, żeby ludzie mi pomagali. Bo pomimo tego ile mam na głowie i tak jeszcze latam i pomagam wszystkim na około. Myślę, że właśnie dlatego jest mi trudno, bo uważam się za osobę, do której ludzie przychodzą o pomoc. Jakby nagle miało być na odwrót poczułabym się strasznie zawstydzona. Nie było jeszcze momentu w sprawach ważnych i ważniejszych kiedy myślałbym o sobie. Poszłam na studia, bo mama i babcia kazała. Fakt faktem wyszło mi to na dobre, no ale to była ich potrzeba nie moja. Czy to w codziennych aktywnościach nawet w robieniu obiadu, zawsze najpierw pytań co chcą zjeść, żeby to oni byli zadowoleni, a nie ja. Prawda jest taka, że jak tak teraz o tym myślę, pora by było coś z tym zrobić, bo to jest przerażające, że nie stawiam własnych potrzeb ponad innych. Sądzę, że jest to spodowane wewnętrznym strachem skarcenia lub poniżenia przez rozmówców. Postawienie swoich racji ponad ich zawsze LEPSZE od moich bardzo mnie przerasta pomimo tego, że na ogół jestem w bezpośrednią i pewną siebie osobą, nie mam w tym granicy by kiedys powiedzieć stop i sama decydować.

Mam problem ze stawianiem swoich granic wtedy, kiedy mam poczucie, że wypada coś zrobić. Niestety w dorosłym życiu nie zawsze ma się czas na wszystko. Doba trwa jedynie 24h, a i kiedyś trzeba odpocząć. Co w momencie, kiedy ciocia prosi o pomoc z tabletem, babcia prosi o większe zakupy, przyjaciółka wyciąga na karaoke, a jedyne, o czym marzymy, to to, żeby w końcu się wyspać? Jestem osobą, która niestety poświęca swoje zdrowie, chcąc dla najbliższych jak najlepiej. Nigdy nie zaniedbuję relacji rodzinnych, nigdy nie odmawiam przyjaciółkom. Zawsze znajduję dla wszystkich czas, zawsze pomagam. Problem polega na tym, że jestem tym wszystkim bardzo zmęczona. Przyjaciele chcą jak najlepiej, chcą spędzać ze mną czas, zawsze coś ciekawego proponują. Rodzina też nie chce źle, zawsze się odwdzięcza za pomoc... Tylko właśnie, gdzie ustanowić granicę? Nie jest to takie proste.

Problemem ze stawianiem granic było dla mnie mieszkaniem w rodzinnym domu, w którym panowała toksyczna atmosfera tj. ojciec alkoholik poniżający moją mamę za każdym razem gdy za dużo wypił, jego narzekanie na nią mi, oglądanie płaczu mojej mamy i jej podkrążonych oczu następnego dnia po kłótni rodziców, bezradność, bezsilność i ostatecznie nieudolne próby wykrzyczenia im, że mam już tego dosyć. Problemem było dla mnie otwarciem powiedzenie, że nie chcę tego słuchać, nie chcę być między młotem a kowadłem, nie chcę czuć tego fizycznego bólu przy każdej kłótni, tego ranienia słowami i świadomości jak bardzo moja rodzina odbiega od tej w jakiej chciałabym żyć. Największy problem ze stawianiem granic miałam bez wątpienia z moim ojcem. Teraz już wiem, że to ja dla siebie jestem najważniejsza. Teraz wybieram spokój, brak toksycznych relacji i to, co podpowiada mi intuicja. Dlatego jeśli stawiam czyjeś potrzeby ponad moje, robię to świadomie i nie dlatego żeby kogoś zadowolić ale dlatego, że kogoś kocham, chcę dla niego jak najlepiej i potrafię zrezygnować na chwilę z siebie, żeby okazać mu swoje uczucia.

Nie lubię robić komuś problemów. Zawsze chciałam radzić sobie ze wszystkim sama i tak zostało. Nie lubię też czuć, że kogoś irytuję tym, że czegoś nie wiem i że ma poświęcić mi swój czas. ch, np. jeśli prosi mnie o coś przełożona. Mam problem z asertywnością na żywo, ale przez maila odmówię. Na żywo boje się reakcji oraz, że ktoś wyczuje, że jestem "słaba" i to wykorzysta a ja ulegnę. Mam też problem z tym w bliskich relacjach związkach, ponieważ boję się, że ta osoba mnie zostawi jak się na coś nie zgodzę albo że się zdenerwuje. Czasami. Wypieram własne pragnienia, a może czasem nie wiem czego sama chcę i co wolę. Robię tak, żeby kogoś nie zawieść.

Mam wrażenie, że im bliższe relacje tym bardziej ludzie alergicznie reagują na stawiane im granice. Trzeba naprawdę dużo samozaparcia w egzekwowaniu. Największy problem mam ze stawianiem granic rodzinie. Przy upominaniu słyszę, że przesadzam, zdziczałam lub się czepiam. Według rodziny powinnam być 24h dostępna i chętna do pomocy, wydzwaniać do wszystkich z pytaniami jak się czują i biernie słuchać uwag na temat mojego wyglądu czy stylu życia. Bardzo trudno mi prosić o pomoc, jestem DDA, w dzieciństwie miałam siedzieć cicho i nie sprawiać problemów. Teraz mam 27 lat i odbija to się na mnie właśnie w taki sposób.

Przesuwam granicę, bo czuję, że muszę się odwdzięczyć. Mówię "tak" w środku krzycząc "nie". Bo przecież to nic takiego lekko się nagiąć, dostosować do innych ignorując swoje potrzeby- i mimo poczucia porażki ( bo kolejny raz nie jestem asertywna) to jestem przecież dobrym człowiekiem. Bo przecież każda dobra dziewczynka jest w stanie poświęcić się dla innych, przełożyć ich dobro ponad własne. Nie oczekuj dobra, zapracuj sobie na szacunek, ale jednocześnie sama okazuj je każdemu. Ktoś pozornie bezinteresowanie wykazał się zwykłą przyzwoitością względem ciebie? To nie jest twoje prawo- to zobowiązanie. Więc pozwól mu przekroczyć granicę. Powiedz "tak", twój opór przejdzie, ale jego negatywne uczucia względem ciebie po odmowie już nie. To przecież nic wielkiego, tak łatwo się poświęcić. I ta mentalność małej dziewczynki, nie skarżącej się na kolegę z ławki, który znowu wprowadził ją w dyskomfort ( ale przecież mógłby być gorszy, czasami jest zabawny) znowu się odzywa. I zupełnie jak moja młodsza wersja pozwalam przekraczać swoje granice, wmawiam sobie, że przesadzam zbywając wątpliwości nieszczerym uśmiechem. Ale finalnie pozostaje przecież dobrym człowiekiem, tylko że z gorzkim poczuciem porażki w środku, prawda?

Moim zdaniem główną składową tych zdarzeń jest kiepska relacja z samą sobą. Brak pewności siebie, to, że nie trzymam sztamy ze samą sobą sprawia, że na pierwsze miejsce wysuwa się dla mnie reakcja otoczenia, ludzi wokół. Tego co pomyślą, jak zareagują, czy będą o mnie pamiętać, czy odezwą się do mnie, zabiorą na wycieczke, czy będą zadowoleni z mojej pracy. To chyba nie tak powinno być. To ja chyba powinnam być zadowolona... Ale wolę czasem jednak powiedzieć komuś to, co woli usłyszeć, niż to co sama czuję. Utrata w oczach tej drugiej osoby wydaje się słoną ceną. Tylko... Może ta druga osoba wcale nie spojrzy na nas po tym haniebnie? Więc czemu pojawia się to przekonanie, że tak? Sformułowanie "stawianie granic" brzmi może nieco surowo... Jak kawał porządnej tyraniny. I faktycznie - poznawanie siebie na nowo, swoich schematów, emocji, których gdzieś na drodze życia zaczęliśmy się wypierać... To jednak wymaga czasu, kiedy to na zmianę będziemy doznawać wzlotów i upadków... Z drugiej strony. Ta miłość do siebie może wcale nie musi być taka wielka i nie do okiełznania? Może wystarczy mały gest w swoją stronę? Proste pytanie - co ja w sumie czuję? Czy jest mi dobrze? Czego teraz potrzebuję? A co lubię? A czy mogę sobie to teraz dać? Dobrze jest mieć kochających ludzi wokół. Ale żeby dzielić się z nimi miłością, najpierw musimy dać miłość sobie. Między innymi przez to stawianie swoich granic.

Ze zdumieniem odkryłam koło 40 roku życia, że człowiek w ogóle ma jakieś granice i że może wymagać od innych, by ich przestrzegali. W pracy - gdy bierzesz na siebie wszystko, co Ci wrzucą. W domu - gdy jesteś matką, żoną, gosposią na pełny etat mimo prężnej kariery zawodowej. Gdy dzieci domagają się, by im zrobić kanapkę, a mają naście lat i mogą ją zrobić samodzielnie. Gdy sprzątasz tylko Ty. Gdy od Ciebie się wymaga, wymaga i wymaga, a Ty nie masz czasu nawet pomyśleć, że ci wszyscy wymagacze mają czas i przestrzeń na siebie samych, kompletnie ignorując Twoje potrzeby. Oj, jak trudno było się nauczyć poprosić o pomoc! Raz, że przecież JA NIE DAM RADY??? Dwa, że wszyscy mają swoje problemy na głowie. Trzy, że tak naprawdę na tym świecie jestem jedyną osobą, która wszystko zrobi dobrze i właściwie. To tak na początek, jeśli idzie o powody. Ale kiedy nauczyłam się prosić, to łzy wzruszenia płyną raz po raz, że tylu ludzi mi chce pomagać i bezinteresownie ofiarowuje swój czas. Jaka to ulga! Jaka wdzięczność!

Mam problem ze stawianiem granic w związku. Kiedyś myślałam, że to poświecienie w imię miłości. Tylko, że miłość... płynie od osób, które je tworzą, więcej niż jednej. Idąc tym tropem, byłam przekonana, że skoro ja mogę się poświęcić to druga strona również. Jakież było moje zaskoczenie, gdy odkryłam granicę drugiej strony. Że coś takiego istnieje i tak to wygląda. Ocknęłam się, a raczej zaczęłam myśleć o sobie i swoich granicach w momencie, gdy przestało sprawiać mi przyjemność każde zadanie, sytuacja, sprawa którą mogłam powziąć na barki. Zaczęłam czuć się źle, ciężar, który brałam zaczął mi doskwierać. Pojawiały się w mojej głowie głosy, które coraz częściej mówiły "nie chcę", "nie lubię", "nie mam na to siły", a mimo to mówiłam "dobrze". I nagle okazało się, że ta miłość zamiast mnie uskrzydlać ciągnęła mnie w dół. Myślałam, że robię dobrze, a krzywdziłam siebie. Brak granic jest jak moment w którym wychodujesz piękną trawę przed własnym, nieogrodzonym domem i w pewnym momencie dziwisz się, że jest podeptana. A żeby tego było mało, to Ci którzy to zrobili są już w Twoim domu...

Stawianie granic w moim przypadku nie istnieje. Nie potrafię powiedzieć prosto z mostu co mnie denerwuje, męczy, stresuje. Napewno w pracy jeśli przełożony zleca kolejne zadanie nie jestem w stanie odmówić pomimo tego, że wiem, że mogę tego nie zrobić lub zrobić byle jak. Nie potrafię również odmówić koleżance z pracy, gdy odmawiam czuję na sobie wielki ciężar, ze mogłabym a jednak nie pomogłam. W rodzinie w czasie rozmów na ważne tematy też nie umiem postawić granic i jest narzucane mi czyjeś zdanie, opinia. Brak stawiania granic z mojej strony uważam, że bierze się stąd, że chciałabym aby każdy miał o mnie dobre zdanie, żeby wiedział że można na mnie polegać. Niska samoocena, uzależnienie od opinii innych osób powoduje u mnie brak stawiania granic, pomimo tego, że wiele osób zna moje poglądy. Tylko, że mówienie o tym a realizacja to są dwie różne rzeczy. Chciałabym być dla siebie dobrym człowiekiem i myśleć o sobie tak jak o innych.

Problemy ze stawianiem granic mam głównie wobec przyjaciół, choć od jakiegoś czasu zastanawiam się czy można tak nazwać te osoby. Często bywa tak, że te osoby dzwonią, piszą po miesiącu czy dwóch zupełnej ciszy, potrzebując pomocy, i tylko po to, by tą pomoc uzyskać. Albo kiedy ja jej potrzebuję, odbierają a po 5minutach następuje opowieść o ich życiu i ich sprawach. I czuję się jakby moje problemy były bez znaczenia. Zdarza się, że odbieram te telefony, odpisuję na wiadomości, słucham kilkugodzinnych czasem opowieści. Dlaczego? Koszmarnie chyba boję się odrzucenia? Kiedyś było łatwiej powiedzieć nie, miałam więcej znajomych, możliwości poznawania innych ludzi. Nawet jeśli przez powiedzenie nie straciłam jakąś znajomość, w ciągu tygodnia mogłam poznać 20 innych osób. Wcześniej czy później z kimś się zaprzyjaznialam bliżej. Dziś zostalam z tą grupką osób, której moje życie średnio obchodzi, a tylko moja pomoc tak. Dzięki za możliwość wyrzucenia z siebie co nieco, od lat nie miałam o tym komu powiedzieć, bo nikt mnie nie słucha.

Problemy ze stawianiem granic mam w relacjach z ludźmi, na których mi najbardziej zależy. Zazwyczaj jest to jedna taka osoba, przez którą zaczynam zaniedbywać samą siebie i swoje potrzeby. Jak już znajdzie się taka osoba, przestaje patrzeć na to, czego ja potrzebuję, czy co powinnam zrobić, liczy się tylko ona. Nie potrafię rozdzielić swojego czasu na ten, który poświęcę na swoje potrzeby i obowiązki, i na ten poświęcony tej osobie. Potrafię zrezygnować z pracy, o której marzyłam długi okres czasu, tylko przez to, że jej grafik nie zgadza się z grafikiem tej osoby. Kiedy coś mi się udaje osiągnąć, nie potrafię się z tego cieszyć, bo w głowie mam jedynie to, jak to wpłynie na naszą relację i wspólny czas. Niestety w każdym przypadku, który mi się przydarzył, wszystko było jednostronne. Myślę, że dzieje się tak dlatego, że nie lubię zawodzić ludzi. Niestety, wszystko dzieje się moim kosztem. Przez to, że zawsze na wszystko się zgadzam, ludzie przestali rozumieć nawet to, że nie mogę czegoś dla nich zrobić, bo źle się czuję (niezależnie od tego jak umierająca bym nie była).

W nowym roku postanowiłam stawiać na siebie i powoli zaczynam to robić. Początki nie należą do łatwych ale zaczynam rozumieć, że to moje życie i powinnam przejść je tak jak chce i czuję. Nikt za nas naszego życia nie przeżyje czy za nas decyzji nie podejmie. Nasze słowo jest ważne i musimy liczyć się ze swoimi uczuciami oraz ze swoim spokojem czy szczęściem. Inaczej ludzie mogą to wykorzystywać.

Szczególny problem mam w relacjach z rodzicami. Mimo, że jestem dorosła to ciężko mi odmówić spotkania, chociaż nie mam ochoty lub czasu. Czuję, że zawsze chodzę koło nich na palcach, a oni mogą pozwolić sobie wobec mnie na wszystko. Mówię tak, bo nie chcę widzieć, że sprawiłam komuś przykrość. Nie chcę mieć później wyrzutów sumienia lub słuchać wyrzutów, że mogłam coś zrobić, ale tego nie zrobiłam. W sytuacjach rodzinnych. Kiedy ktoś z rodziny mnie o coś prosi nie jestem w stanie odmówić. Boję się co o mnie pomyślą i nie chcę, żeby myśleli, że jestem złą córką... Nie umiem prosić o pomoc. Zostałam wychowana przez bardzo niezależnych rodziców, którzy nauczyli mnie, że nikt nie zrobi nic tak dobrze jak ja sama. W ten sposób nauczyłam się, że nie warto prosić o pomoc i moja umiejętność proszenia zanikła całkowicie. Chciałabym nauczyć się stawiania granic, ale wydaje mi się, że wtedy stracę ludzi dookoła mnie. Będę miała łatkę złej przyjaciółki, złej córki. Będę żyła z wyrzutami sumienia, na które nie mam siły…

Kiedyś trudno było mi prosić o pomoc, bo myślałam, że muszę wszystko umieć i być perfekcyjną. Teraz wiem, że nie muszę być perfekcyjną i umiem prosić o pomoc. Uczę się teraz stawiać swoje potrzeby na pierwszym miejscu. Jestem dobra taka jaka jestem.

Wolę ustąpić niż za dużo mówić czy się udzielać. Zgoda jest łatwiejsza ale oddawanie swojego losu w czyjeś ręce nie jest już tak przyjemne a właśnie to jest to, co zawsze robię. Sprzeciwiam się własnej woli ze strachu. Bardzo abstrakcyjnego strachu. Bo strach przed powiedzeniem „nie” trwa tylko chwilę a strach przed tym co się może wydarzyć kiedy wyrażę zgodę na coś na co nie chcę się zgadzać jest potworny. Pozornie bezpieczna reakcja napędza całą machinę negatywnych efektów. Kiedy ktoś mi pomaga czuje się jakbym za bardzo się narzucała i mam wyrzuty sumienia. Lubię pomagać innym ale to często kończy się zatraceniem siebie całkowicie a kiedy ja potrzebuje pomocy czuję, że nie mam prawa jej oczekiwać. Bo kim ja jestem żeby zabierać czyjś czas, wysiłek i wszystko to na co nie zasługuję? Wydaje mi się że ktoś marnuje na mnie czas, nie chcę zawracać nikomu głowy i wolę sama sobie poradzić w trudnej sytuacji, jeśli mogę. Cieżko jest mi też potem okazać wdzięczność bo wydaje mi się to niemożliwe. Po prostu w mojej głowie powinnam komuś całować stopy jeśli podał mi keczup przy stole. Każde słowo podziękowania czy jakiś drobny gest wydaje mi się niewystarczający. Zauważyłam jak duży jest mój problem ze stawianiem granic i asertywnością. Zawsze wiedziałam, że coś jest nie tak ale nie myślałam że aż tak. Trzeba zacząć działać i zmienić coś w sobie.

Czesciej chciałabym słuchać siebie, swojej intuicji, jeśli coś jest nie tak czuje to, a rzadko dopuszczałam do siebie. Pewne rzeczy odpuścić takie jak poczucie winy, pracować nad dystansowaniem się. Czasami trzeba zacząć prosić o podanie koszyka w sklepie a nie przepychać sie. Trzeba się rozkręcać pozytywnie.

Kiedy ktoś zwraca się do mnie z prośbą. Nie umiem odmówić. 9 na 10 przypadków postawie czyjeś potrzeby przed swoimi. Zero oryginalności. Boję się odrzucenia, zrobienia przykrości, gniewu. Tego, że zostanę uznana za egoistkę. Bo zawsze musiałam sobie radzić sama. Bo nikt mi nie pomagał. To ja miałam być wsparciem, a swoimi problemami nie zaprzątać głowy. Proszenie o pomoc w moim świecie to oznaka słabości.

Jestem najstarszym z trójki dzieci, doskonały przykład DDA... Zawsze byłam ostatnia. Najpierw potrzeby i bezpieczeństwo ojca z problemem alkoholowym, mamy która starała się wiązać wszystko do kupy, no i młodszego rodzeństwa. Jak już wszystko było odchaczone ... Mogłam przez 5 minut poczytać książkę, bo tylko tyle dawałam radę. Teraz jestem Mamą, i najpierw są Dzieci, dom ... Ich bezpieczeństwo . Ja kiedyś sobie to nadrobię, albo i nie. Życie... Bo ja muszę wszystko sama, i sama zrobię to najlepiej. Nawet jak się przeprowadzałam to Mama zaproponowała że pomoże mi ogarnąć bałagan. Nie upierałam się zbytnio. Na co sama stwierdziła że w sumie i tak będę po niej poprawiała... Zastanawiam się coraz częściej, czy jest ktoś kto myśli o mnie i moich potrzebach, tak jak ja o jego?? Najgorsze co może w życiu spotkać to samotność...

Próbuję się rozdwoić, roztroić, być q kilku miejscach na raz, sklonować się, a okazuje się, że to niemożliwe, więc poświęcam to, co dla mnie najłatwiejsze- moje własne "nie" dla "tak" innych osób. Zwłaszcza, jeżeli są to ludzie, których kocham, którzy są mi bliscy, są moimi przyjaciółmi, czy nawet współpracownikami. Kiedy ktoś potrzebuje zaspokojenIa swoich potrzeb, a jest dla mnie z jakiegoś powodu ważnyz to prawdopodobnie jego potrzeby postawię ponad swoimi. Fakt, że mam potrzeby uświadomiłam sobie stosunkowo niedawno. Jeszcze nowszym odkryciem jest dla mnie to, iż mogę je zaspokajać przed potrzebami innych. Taka podróż do siebie, odkrywanie siebie od nowa to fascynująca podróż. Nie wiem co prawda, gdzie się skończy, dokąd mnie doprowadzi, ale cieszę się, że ją podjęłam. Że dzięki temu mogę starać się odnaleźć harmonię i wewnętrzną równowagę. Że gdzieś jest cel tej drogi i finał tej historii :)

Nauczono mnie radzić sobie samej. Gdy urodził się syn byłam z nim całkiem sama. Nikt mi nie pomagał. Teściowa twierdziła że dziecko ma matkę i ojca do opieki. I ona absolutnie nie będzie się nimi zajmowała. Nauczono mnie że dziewczynki są od roboty i opieki. Co nasze babcie tak żyły i tak nas uczyły. Nacodzien tak się dzieje, bo dzieci, bo mąż wrócił z pracy. A ja czuję że muszę choć sama jestem zmeczona. Gdy spada na mnie zbyt dużo obowiązków. Wiem że powinnam powiedzieć nie, ale nie potrafię. Chora czy zmęczona szykuje dzieci do szkoły do przedszkola. Wstaje pierwsza chodzę spać ostania. Choć część obowiązków już przejął mąż to jednak nadal mam wiele do zrobienia. Wychowanie to klucz do wszystkiego.

Stawiania granic w swoim życiu uczę się od wielu lat. Największy problem zawsze miałam ze stawianiem granic wobec swoich bliskich, rodziców, stryjka, brata czy też byłego faceta. Od dwóch lat zrobiłam wielkie postępy w tym zakresie, jednak była to z mojej strony ogromna praca, która cały czas trwa. Dużo się zmieniło gdy odeszłam od mężczyzny, który mnie przytłaczał, poniżał, przy którym czułam się gorsza, mało inteligentna i niesamodzielna. Pewną pewność siebie otrzymałam gdy pokazałam sama sobie ile potrafię, co jestem wstanie sama osiągnąć, a przede wszystkim, że potrafię o siebie samą zadbać. To pozwoliło mi uczyć się mówić, kolejnym osobom "nie". Nie jest to proste, tym bardziej gdy wychowywani jesteśmy pod hasłem "dzieci i ryby głosu nie mają", gdy od dziecka wszytko jest nam nakazywane ale nikt nie tłumaczy powodów dla których mamy to robić lub zachować się w ten czy inny sposób. Od najmłodszych lat wymaga się od nas abyśmy byli potulni i grzeczni. Z taką nauką wchodzimy w dorosłe życie i dalej jesteśmy potulni i grzeczni.

Przez większość czasu. Zgadzam się na nieakceptowane przeze mnie formy współżycia, rezygnuję z własnych marzeń, pozwalam innym obciążać się ich problemami - mimo to żyję w nieustannym poczuciu winy, że daję z siebie za mało. Dzięki terapii i czytaniu tematycznych książek zaczęłam powoli stawiać granice w drobnych sprawach - mówić głośno czego nie chcę robić i co mnie rani, nawet jeśli dotyczy to sposobu spędzania wolnego czasu czy braku chęci spotkania z daną osobą. Wcześniej bezkrytycznie się na wszystko zgadzałam żeby nie stracić bliskiej mi osoby/aby nie została mi odebrana troska (choruję przewlekle, przez co często jestem skazana na pomoc innych osób - partnera, rodziców, znajomych, prowadzących na studiach). Niestety przede mną jeszcze długa droga, ale jestem dumna z postępów i z nadzieją patrzę w przyszłość. Myślałam, że moim największym wrogiem jest endometrioza, teraz już wiem, że jestem nim ja sama i moja uległość. Cieszę się, że mogłam się tym z kimś podzielić.

Dopiero uczę się stawiania granic, ponieważ wychowałam się w domu, patrząc jak mama zgadza się na wszystko, mimo braku czasu. Widzę to i wiem, że mamie brak asertywności, nie podoba mi się to, dlatego nie chcę taka być. To trudne, bo też mam problem z asertywnością, ale chce się zmienić. Uczę się słuchania siebie i swoich potrzeb. Z wiekiem coraz bardziej rozumiem, że to moje granice i mogę robić co chce, że mam prawo odmówić. A dlaczego nadal mówię "tak", kiedy mam ochotę powiedzieć "nie"? Czasami z szacunku do osoby, która mnie o coś prosi, czasami z chęci zaimponowania komuś swoimi umiejętnościami, a czasami z powodu zaskoczenia pytaniem/prośbą - wtedy automatycznie się zgadzam...

Mimo, że mam 35 lat i częściej czuję się dojrzałą kobietą rozumiejącą swoje potrzeby, aniżeli małą bezbronną zależną dziewczynką, to jednak w relacji córka-ojciec natychmiast staję się tą drugą. Wolę pokiwać głową w milczeniu, słuchając kolejnego "błyskotliwego" wykładu taty na temat tego, jak powinnam wychowywać synka (mimo, że jego własny syn pewnie mógłby ułożyć z marszu całą litanię błędów wychowawczych swojego rodziciela), jak dbać o auto zimą (choć sam nigdy nie posiadał ani auta, ani nawet uprawnień do kierowania), jaką nosić fryzurę ("Znowu zapuszczasz włosy? To jednak wcale nie zmądrzałaś przez te lata!"), jak powinnam się ubierać ("Dżinsy? Myślałem, że ten etap masz już za sobą"), na jaką partię głosować. Przykłady można mnożyć. Najczęściej pełne krytyki i oceny wypowiedzi dotyczą spraw, na których tata wcale nie zna się najlepiej. A ja, mimo, że mam inne zdanie, wolę je przemilczeć. Obawiam się krytyki i zaognienia sytuacji. Kiedyś często zdarzało mi się to w pracy, a ponieważ uwielbiam moją pracę, tłumaczyłam to sobie długo tym, że np. biorąc za kogoś dyżur czy przejmując jakiś cudzy obowiązek i tak robię dobrze sobie, bo mogę być częściej w miejscu, które lubię i robić to, co kocham. Na dodatek zawsze lubiłam uczucie poświęcenia, które się wówczas pojawia w moim wnętrzu - tak jakbym była zobowiązana do poświęceń, jakby mnie to niesamowicie uszlachetniało. To pokłosie wychowania. Stawianie granic to tak naprawdę robota na całe życie. Dobrze jest sobie uświadomić, że mamy z tym problem i zacząć drobnymi kroczkami - kiedy doświadczymy poprawy samopoczucia w sytuacjach, gdy zaczynamy działać zgodnie z własnymi potrzebami i wsłuchiwać się w siebie, nie będziemy chcieli już wrócić do stanu poprzedniego. Będzie możliwy tylko progres. Wtedy rośniemy w siłę.

Aserywności powinniśmy się uczyć od dzieciñstwa. W dojrzałym wieku to prawie jak walka z wiatrakami. Nikt nie jeat Atlasem, nie powinien dźwigać wszystkich problemów, w końcu "zjadają" nas od środka. Człowiek się wypala, zatraca własne ja, nie potrafi i nie ma już siły na rozwój swoich pasji, cieszenie się małymi rzeczami. Pewnie wynika to z wychowania. Ciągle słyszałam, że nic nie osiągnę i nikt mnie nie będzie lubił. Wiem, że to głupie ale tkwi we mnie jak zadra. Zawsze się zgadzam na kolejny dyżur, odpowiadam że dam radę, że "to zrobię".... Głównie w pracy mam ten problem. Wciąż nie potrafię powiedzieć nie, podzielić się pracą. Warczę w środku samej siebie i podejmuję się kolejnych obowiązków, które powinny być wspólne. Wracam do domu zmęczona tak bardzo, że nie mam już sił dla rodziny. Nie potrafię prosić o pomoc, nie potrafię powiedzieć, że nie mam siły, coś mnie przerasta. Dla mnie to porażka, a moje ja tego nie zniesie.

Gdy w moje granice wbijane są cieniutkie, ledwo widoczne szpileczki pasywnej agresji nie wiem, jak nie (prze)reagować. Głupawo uśmiecham się, gdy ktoś komentuje moje ciało, chociaż w środku wrze. No i zupełnie leży moja obrona przed nadopiekuńczością ze strony rodziny - ileż razy bym jej nie podejmowała tyle samo jest ignorowana. Zdjęłam knebel mojemu wewnętrznemu dziecku, więc coraz rzadziej godzę się na coś wbrew sobie. Wcześniej byłam "people pleaserem", ale wychodzę z tego powoli. Sama sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Choćby I na dno.

Stawianie granic. Ciężki temat. Cofając się jeszcze do czasów, kiedy jedzenie było na kartki i nie było jako takiego szeroko rozumianego dobrobytu, ludzie trzymali sie razem, pomagali sobie i problemy byly raczej dnia codziennego, aby niczego nie zabraklo Nikt się raczej nie wybijał bo jak to mówią w grupie raźniej. Z biegiem czasu, standard życia się polepszał, ludzie zaczynali żyć wlasnym życiem i trochę odłączać się, wchodził rozwój technologiczny i juz nie kazdy sąsiad wie wszystko o wszystkich. Normy zostały, a ludzie zaczynają spełniać swoje potrzeby co nie wszystkim sie pofoba. Jak stawiac granice, kiedy rodzicr oczekują jednego, a dziecko czuje się gordze jeśli postapi inaczej? Jak stawiać granice kiedy ktos zadaje niewygodne pytania? Jak stawiać granice w pracy, żeby szef nie wszedł na głowę z obowiązkami? Jak mówić "nie", kiedy cale życie uczeni jestesmy w dimu, w szkole, w pracy, jak postepowac, jak coś robić, a nikt nie uczy jak powiedzieć "nie", kiedy się na coś nie zgadzamy albo mamy odmienne zdanie? Przecież w szkole przy odmiennym zdaniu mogliśmy się spotkać jrdynie ze staniem w koncie, a w innym miejscu usłyszeć "nie pyskuj gowniarzu".

Jestem typem kontrolującym, a kto lepiej skontroluje niż ja sama? Dlatego lubiłam robić wszystko sama, odpowiadać za swoje niepowodzenia i nie okazywać słabości. Aktualnie idzie mi o wiele lepiej z proszeniem o pomoc. Zauważam jednak, że w pracy, gdy wchodzę w rolę przełożonego ( z pozycji koordynatora) łatwiej mi poprosić niż wydać polecenie. Gdy potrafię zempatyzować z drugą osobą, ale nie mam czasu na oddech by uspokoić swoje emocje, poczuć siebie i odpowiedzieć w zgodzie ze sobą. Boje się też w takich momentach, że powiem to z niepotrzebnymi emocjami w tonie głosu. Boje się zranienia kogoś i ocenienia mnie przez pryzmat mojej granicy. Zabawne, bo innym zawsze mówię, że mają do tego prawo i to jest ok! Ale sama nie zawsze potrafię siebie przytulić i powiedzieć - to jest ok! Możesz.. Dla mnie bardzo uwalniające i pozwalające częściej bronić granic było danie zgody na to by czasami świadomie z nich zrezygnować. Np dla dobra relacji, dla sytuacji, dla rozwiązania konfliktu (np dyskusja na temat polityczny przy rodzinnym stole. Moge zrezygnować ze swojego komfortu, swojej asertywności i poczuć chwilę dyskomfortu milcząc lub przytakując - rozumiem, że tak czujesz/uważasz by resztą spotkania upłynęła w miłej atmosferze).

Uczę się stawiać granice, wiem że to bardzo ważne zatroszczyć się wreszcie o siebie, że długo już tak nie dam rady. Że emocjonalnie jestem wykończona, zmęczona. Że każdy z nas ich potrzebuje, dzieci też. Ale jako rodzic mam poczucie że to dzieci i jeszcze wiele nie rozumieją. Nie jestem często przez to w zgodzie ze sobą, jest mi trudno , czasem płacze z bezsilności bo wiem jak powinnam postąpić.. Ale gdy dana sytuacja się wydarza.. Znów mięknę i łagodzę konflikty i spełniam oczekiwania innych - zapominając o sobie samej :-( Tak trudno, nie chce pokazać że jestem słaba lub sobie nie radzę by nie być ocenianą i krytykowaną że inni mogą, umieją, potrafią. To wtedy pojawiają się pytania, czy ze mną wszystko jest ok? Może jestem beznadziejną matką, żoną, przyjaciółką, córką... Dlatego nie proszę i robię mimo wielu trudności i łez oraz wyrzeczeń. Strach przed ocenianiem mnie paraliżuje a od dziecka uczono mnie że muszę sobie radzić, być twarda... Zakładam maskę i idę dalej..

Myślę, że dużo tu wynika z mojej zadaniowości, a idąc dalej tym tropem, odkrywam że kryje się za tym moja niska samoocena. Strach przed byciem ocenianą, potrzeba udowodnienia wszystkim że coś znaczę. Ale też, poczucie, że kiedy inni mnie potrzebują to mam prawo być. W sensie, że jest to powód dla którego mogę istnieć. Że jeśli przestanę się naginać i ratować cały świat kosztem moich potrzeb, kiedy przestanę być silna, przestanę mieć prawo do bycia. Będę bezwartościowa. Gdy proszę o pomoc, czuję, że nie dałam rady. Że zawiodłam. Jestem niewystarczalna. Kiedy "ogarniam" nie muszę prosić o pomoc. Kiedy potrzebuję pomocy czuję się z tym źle. Coś mnie przerosło, albo ja coś zepsułam. Ciężko mi dopuścić do siebie, że czasem zadanie jest nie na jedną osobę, albo że po prostu jestem zmęczona i że nie muszę czegoś zrobić, ktoś mógłby to zrobić równie dobrze za mnie. Mam poczucie obowiązku, czy przymusu żeby wszystko ogarnąć sama, bo jeśli tego nie zrobię, znaczy że jestem słaba.

Dbanie o swoje granice to jedno, ale też respektowanie innych. Kiedy sama o nie nue dbałam oczekiwałam że inni też będą naginać swoje możliwości, nie rozumiałam dlaczego się migają od tego przecież ja mogę to oni też zaangażować się bardziej, zrobić coś ponad. Ubolewam jak wiele schematów i przekonań odziedziczyliśmy w dobrej wierze zresztą po mamach, babciach, po wszystkich silnych kobietach które się nie skarżyły tylko robiły ponad miarę. Dobrze że nadszedł czas przejrzenia na oczy. Dbanie i siebie, o potrzeby, granice, właściwą komunikację, nie branie do siebie złych wzorców z domu tego powinniśmy uczyć już od najmłodszych lat. Oby to się zmieniło, czasy pokazują że tym bardziej cenne są takie umiejętności w dobie tylu samobójstw dokonywanych przez młodzież.

W życiu codziennym. Biorę wszystko na siebie, robię wszystko dla wszystkich, nie pozwalam nikomu mnie odciążyć. Robię to zawsze. Najpierw zawsze myślę czy moja rodzina i przyjaciele dobrze się czują, czy jest coś co mogę dla nich zrobić żeby czuli się jeszcze lepiej. A na koniec dnia kiedy przychodzi kolej na mnie po prostu padam na twarz i nie zawracam sobie głowy tym że moja kolej nie przyszła.

Gdy chodzi o swój wolny czas, zawsze się poddaje na rzecz dzieci i męża. Dochodzi do tego, że czasem poświęcając siebie, zatracam się bez oddechu. Gdy marudzą już mocno, przeważnie jest to w chwilach, gdy sama mam dość i planuje postawić na siebie, a wtedy coś magicznego się dzieje i jestem niezastąpiona, nie ma szans by się udało im beze mnie. I w takich momentach odpuszczam widząc, te "oczy kotka ze Shreka" i stawiam na nich zamiast na siebie. Ponieważ zawsze musiałam się prosić o pomoc wiele razy, doszłam do etapu, gdzie wolę zrobić sama lub wcale niż znów się prosić i wkurzać, że o jedną rzecz proszę się sto razy.

Chyba najczęściej mówię tak, zamiast szczerego nie, kiedy ktoś pyta czy wszystko w porządku. Rzadko u mnie wszystko w porządku. Dzieje się tak również wtedy, gdy wiem, że odmowa zrobienia czegoś/wyświadczenia przysługi to strategiczny błąd i skończy się awanturą, wyrzucaniem bycia niewdzięcznym i wyliczanek czego to ktoś dla mnie nie zrobił, robieniem scen przez tą osobę, a muszę ją z jakiegoś powodu długoterminowo znosić. Zdarza mi się też nie mówić nie, jeśli wiem, że ktoś jest pod presją czasu i sam nie zdąży czegoś załatwić- jest to błąd, bo ta osoba notorycznie nadal jest zaskoczona wszystkim bardziej niż drogowcy zimą i nigdy się nie nauczy, żeby planować swoje życie i nie załatwiać wszystkiego na ostatni moment...

Nie lubię prosić o pomoc. Uważam to, w moim przypadku za oznakę słabości, poddanie się. Zawsze musiałam być twarda, taka jestem i staram się być. Gdy znajduję osobę, z którą "jestem bliżej" i pozwalam sobie jej zaufać i pokazać swoje słabości, w zamian otrzymuje "dasz radę. Kto jak nie Ty" (a szczerze, wolałabym coś w stylu "okey, masz zły dzień, jest w porządku, wszystko sie ułoży") lub totalne bagatelizowanie tego o czym mówię. Więc nie mówię, radzę sobie sama.