Polski romans historyczny, jakiego jeszcze nie było!

Drugie spotkanie Katarzyny i Igora

„Katarzyna zwolniła kroku, wpatrując się w mrok przed sobą. W panującej wokoło ciszy słyszała mocne bicie własnego serca i przyspieszony oddech. Dopiero po chwili dostrzegła odcinającą się od bieli śniegu ciemną sylwetkę wysokiego mężczyzny stojącego pod drzewem. Już jest, pomyślała. Czytaj dalej ▾ Katarzyna z sercem trzepoczącym się jak ptak na uwięzi ruszyła w stronę niecierpliwie czekającego na nią mężczyzny. Rozpoznała go natychmiast, choć wszędzie panowały ciemności, rozświetlane jedynie przez blady sierp księżyca i śnieg leżący wokoło. Ubrany w dragoński zimowy mundur, w czapce obszytej karakułowym futerkiem, z wiszącą u boku szaszką o mosiężnej, lśniącej w blasku księżyca rękojeści, trzymał za uzdę karego konia. Drugą ręką delikatnie gładził jego aksamitne chrapy, chcąc uspokoić zwierzę, nerwowo przestępujące z nogi na nogę, prychające raz po raz, jakby nie mogło doczekać się jazdy. – Katarzyno Pawłowna… – szepnął, gdy dziewczyna podeszła całkiem blisko, i ująwszy ją za rękę, czule przytknął wnętrze jej dłoni do swych ust. Ich żar zdawał się parzyć jej skórę. – Dziękuję, że pani przyszła. Tak bardzo tęskniłem. Brakowało mi pani obecności jak powietrza, jak słońca na niebie. A pani? Pani tęskniła choć odrobinę? – wypytywał, wciąż ściskając jej rękę.
– Tak, Igorze Piotrowiczu – odparła szeptem, nie mogąc oderwać od mężczyzny rozkochanego spojrzenia. – Bardzo tęskniłam. Jedynie wasze listy, tak czułe, pozwoliły mi przetrwać czas rozłąki.
(…)
Drżąc z emocji, zarzuciła mu ręce na szyję. Stanęła na palcach i przymykając oczy, wystawiła ku niemu spragnione pocałunków usta. Choć sobie wiele razy wyobrażała, jak będzie wyglądał ten pierwszy raz, rzeczywistość przerosła jej najśmielsze oczekiwania.”