Uwaga!

Czytasz na własne ryzyko!

Zaczniesz i będziesz musiała skończyć!

Pierwsi czytelnicy o książce

Ekspresowe czytanie

„Okno z lewej było odsłonięte, odbijało się w nim światło latarni i kiedy Darby przechodziła obok, dostrzegła w środku jakiś blady kształt. Coś jakby rękę. Małą rękę, niczym u lalki. Zatrzymała się w pół kroku, wstrzymała oddech.
Ta mała rączka ściskała za oblodzoną szybą coś w rodzaju... metalowej kraty – białe palce rozprostowały się delikatnie jeden po drugim w lekko nieskoordynowany sposób charakterystyczny dla dzieci, które nie panują jeszcze w pełni nad systemem nerwowym – po czym nagle szybko wycofała się w mrok. Zniknęła. To wszystko trwało trzy, góra cztery sekundy. Darby stała kompletnie oniemiała. Bez jaj. W furgonetce zapadła cisza. I znów zapanował bezruch. Darby podeszła bliżej, osłaniając dłońmi oczy, przystawiła twarz do szyby i zajrzała do środka. Rzęsy zatrzepotały jej na zimnym szkle. W pobliżu miejsca, w którym zniknęła mała ręka, Darby dostrzegła ledwo widoczny w mroku półksiężyc, w którym odbijało się światło sodowej latarni. Była to okrągła kłódka na szyfr przymocowana do metalowej kraty, którą ściskała dziecięca rączka. Zupełnie jakby to dziecko siedziało zamknięte w klatce. Darby wypuściła powietrze z płuc – błąd – i szkło pokryło się parą. Ale przecież widziała tę rękę. Nie mogła temu zaprzeczyć. Cofnęła się o krok, zostawiając odcisk dłoni na tylnych drzwiach. Poczuła, jak jej puls przyspiesza. W tej furgonetce... W tej furgonetce jest zamknięte dziecko.” Taylor Adams, Bezbronne